Szept wiatru - Elizabeth Haran

Tytuł oryginału: Whispers in the Wind    
Wydawnictwo: Akurat     
Data wydania: czerwiec 2014    
Liczba stron: 576    
Oprawa: broszurowa ze skrzydełkami    
ISBN: 978-83-7758-389-0

Po niezbyt udanej lekturze Pod płonącym niebem ze sporym niepokojem zasiadłam do czytania Szeptu wiatru. Gdyby nie to, że podczas wizyty w bibliotece wypożyczyłam od razu dwie książki Elizabeth Haran, pewnie nie zdecydowałabym się na ten krok. Cóż, z przykrością muszę stwierdzić, że i tym razem autorka nie porwała mnie swoją powieścią.

U wybrzeży Australii dochodzi do katastrofy statku pasażerskiego. Spośród licznej załogi z życiem uchodzą jedynie dwie młode kobiety, Amelia Divine i Sara Jones. Pierwsza z nich jest rozkapryszoną panienką z dobrego domu i przyszłą spadkobierczynią rodzinnej fortuny. W niedalekiej przeszłości dziewczyna straciła rodziców oraz brata, dlatego też w Australii ma zamieszkać u znajomych rodziny. Druga z kobiet, Sara, jest skazaną za kradzież więźniarką. Decyzją sądu dwa ostatnie lata wyroku dziewczyna ma spędzić na Wyspie Kangura, gdzie ma stanowić pomoc dla owdowiałego farmera wychowującego gromadkę dzieci. Na skutek uderzenia w głowę pierwsza z kobiet traci pamięć, co bez skrupułów wykorzystuje druga z nich, Sara. Przebiegła kobieta podszywa się pod Amelię i z nadzieją na odmianę losu trafia do szykownego domu państwa Ashbych. Z kolei Amelia, nieświadoma swojej prawdziwej tożsamości, ląduje na farmie Evana Finnlaya.

Akcja powieści, podobnie jak w przypadku Pod płonącym niebem, toczy się dwutorowo. Autorka naprzemiennie przedstawia losy ocalałych kobiet, z których większą sympatię wzbudziła we mnie prawdziwa Amelia. Już pierwszego dnia pobytu na farmie okazuje się, że opieka nad gromadką dzieci, dbanie o domostwo i doglądanie zwierząt domowych jest wyraźnie ponad siły wychowanej w zamożnej rodzinie dziewczyny. Mimo wielu niepowodzeń dziewczyna nie poddaje się i stara się wykonywać swoje obowiązki jak najlepiej, do czego zachęca ją mieszkający w pobliżu latarnik. Z kolei Sara podszywająca się pod Amelię jawi się jako osoba przebiegła, doskonale odnajdująca się w roli użalającej się nad swoim losem panienki z wyższych sfer.

Należy wspomnieć o tym, że fabuła powieści jest mocno naciągania i do bólu przewidywalna. W oczy kłuje przede wszystkim naiwność rodziny Ashbych, której członkowie ślepo wierzą w słowa wypowiadane przez ich podopieczną. Na kolejne pytania o przeszłość rodziny Sara reaguje udawaną migreną, zawrotami głowy i niechęcią do wspominania przykrych wydarzeń. Sytuacje te w moim odczuciu wypadały bardzo nierealnie i czytałam o nich z coraz większą irytacją. Również cukierkowe zakończenie pozostawia wiele do życzenia. Autorka postawiła na opcję „wszystko dobrze się skończyło, a bohaterowie żyli długo i szczęśliwie”, co tylko pogłębiło moją niechęć do książki.

Szept wiatru to obszerna, napisana prostym językiem powieść, która może spodobać się osobom szukającym niezobowiązujących lektur z miejscem akcji osadzonym na kontynencie australijskim. Innym raczej odradzam. Sama nie uważam, aby czas spędzony na lekturze książki był czasem straconym, ale przyznam szczerze, że wolałabym go wykorzystać w lepszy sposób.

Pod płonącym niebem

Książkę przeczytałam w ramach wyzwań: 52 książki 2015; Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (3,9 cm);